رواية قبل فوات الاوان كاتبة / ميمي عوالي

ياراجل...ده انا لما سالتك اجواز بناتك بيشتغلوا ايه قلتلى مش فاكر وان كل اللى تعرفوا عنهم انهم معرفة مراتك، وانها حكتلك على التفاصيل بس نسيت، يبقى من امتى بقى اهتمامك ده
احمد حس انه موجوع اوى بس مابقاش عارف الوجع فين بالظبط بس مخنوق اوى بس قال لها: يعنى انتى شايفة انى انانى ومابحبش غير نفسى وعلى استعداد انى ابيع كل حاجة حتى بناتى  ورغم ذلك موافقة تتجوزينى
ليلى اتلخبطت واتلجلجت وهى بتقول له: لا يا احمد انا مش قصدى كده، وبعدين انت عارف انى بحبك واحنا بقالنا فترة كبيرة متفقين على الجواز، ليه انت دلوقتى بتعطل فى الموضوع بسبب حاجات تافهة مالهاش اى قيمة

احمد: مشاعر بناتى تافهة ومالهاش اى قيمة
ليلى بع&صبية: يوووه، هو انا كل ما هقول حاجة هتقعد تفندهالى وتفصصهالى وتقلبها عليا، احنا كان فى بينا اتفاق وانت دلوقتى بتماطل فيه
احمد بجمود: انا مش بماطل فى اتفاقنا ….. انا بلغيه
ليلى بصد@مة: بت ايه...بتلغيه، يعنى ايه الكلام ده، كنت بتتسلى بيا طول الفترة دى

احمد: لا يا ليلى، ماكنتش بتسلى، بس امبارح واول …. اكتشفت حاجات غلط كتير اوى محتاج انى اصححها، وعمرى ماهعرف اصححها وانا مستمر فى علاقتى بيكى، وعشان كده انا طلبت لغى انتدابك فى الفرع بتاعنا وبانك ترجعى تانى الفرع الرئيسى
ليلى وهى بترمى نفسها على الكرسى: انت بايعنى للدرجة دى
احمد: كنت دايما انانى من غير ما اخد بالى من ده، بس لاول مرة ابقى انانى وانا عارف وحاسس بده، لكن عشان اصلح اللى فات..لازم حاجات كتير تتغير واولهم انتى،قرار انتدابك هيتلغى النهاردة
ليلى بعنجهية: ماتنساش انى لما جيت هنا كان بقرار ادارى من المركز الرئيسى وانك ماتقدرش تلغيه
احمد ابتسم بسخرية ورفع سماعة التليفون وطلب السكرتيرة تدخله
سناء السكرتيرة: اوامرك يافندم
احمد: طبعتى قرار رجوع مدام ليلى للفرع الرئيسى
سناء: ايوة يافندم
احمد: طب هاتيهولى امضيلك عليه وهاتى الساركى عشان مدام ليلى تمضى على الاستلام
سناء وهى بتقدم ملف فى ايدها لاحمد: اهم يافندم..اتفضل، انا جبتهم معايا
احمد ابتسم وهو بياخد الملف من ايدها ومضى على اللى فيه